In elke geval, voor ek te filosofies raak, en heel moontlik die draad van die strorie sowel as my leserstal verloor, laat ek eerder gesels oor Leipoldt. My liefde vir Leipoldt het ontstaan danksy my liefde vir Martin Versfeld, en die dat hy so baie na Leipoldt verwys. Ek het my kopie van "polfyntjies vir die proe" raakgeloop in Langstraat in een van daai ou stowwerige boekwinkeltjies. Hier is verhale in waarmee ek my kan vereenselwig. Die wat my ken sal weet dat ek maar altyd worstel met 'n soeke na "my kultuur". Hier en daar vind ek dit in musiek, kuns, stories en unieke mense. Maar oor die algemeen maak Robbie Wessels en kie dit vir my 'n opdraande stryd om die (my) ontwykende kultuur te vind. Ek is ook wat ek is en kan dus nie noodwendig langs klei hutte in Lesotho teregkom nie. Waar ek dit wel opspoor is in kos en die kookkuns. Natuurlik is alle kookkuns op een of ander manier gevorm deur geskiedenis en mense se geografiese bewegings. So is Leipoldt se boeke vol van wonderlike stories oor Maleier kokke se meester geregte in ou kaapse kombuise.
Wat ek wel (uiteindelik) wil vertel is iets wat Leipoldt oor skryf in sy "Kaapse Kookkuns". Hier handel dit oor wild en kamp kosmakery. En dit bewys maar net weer hoe verwyderd ons geraak het van die veld en om te soek na ons kos. Ek dink daar is 'n "hidden field" in een van die Woolworths vorms waarmee jy aansoek doen vir jou kaart. Ek dink dit lui as volg: "Hiermee belowe ek om te glo dat alle kos uit pakkies van Woolies kom en dat dit nooit gejag, geslag of gepluk hoef te word nie". Dan sit ek nou en lees deur Leipoldt se resepte van gestopde Flamink bors, Kameelperd tong en Seekoei boud. Volgens Leipoldt is ystervark crackling ook baie lekker maar is sy gunsteling die zebra. 'n Zebra fillet het geen marinade nodig nie en kan in sy eie vet gebraai word met 'n grypie sout en peper...Verder is olifant voet, gebak in 'n klei oond to die for!
Ek wil dan nie eers verder praat oor sy resep vir skilpad en die cherrie op die koek - gebakte oskop nie! Ek weet dat ek dit nie sommer gaan probeer maak nie maar ek leer iets hier. Ons moet versigtig trap om verwyderd te raak van wat ons gaarmaak. Hoekom is dit so lekker om vars aarbeie te gaan pluk en te sien hoe my dogtertjie die een na die ander in haar bek stop, sommer met blare en al? Vir haar is die aarbei fantasties mooi en vergryp sy haarself met oorgawe aan die smaak. Sy doen dit sonder twyfel of kritiese analise
As kind moes ek baie hoenders slag en was dit altyd moeilik om aan te sit daardie aand vir hoender kerrie. Ons het 'n skewe sensitiwiteit verkry, wat ons nie toelaat om diere en plante se dood vir ons voeding te verstaan nie. En wat nou gebeur is dat die supermarkte dit vir ons makliker maak om meer te koop as wat ons nodig het. Dit lei mos nou na die battery hoender, wat skaars kan loop omdat hy nie eintlik bene het nie. En die organiese beweging probeer moedig (hoewel ek dink baie van hulle is maar net ook wolf in skaapsklere!) om ons te vertel dat die ou hoendertjie se baas vir hom gesing het elke aand alvorens hy sy kop verloor het.
Ek dink dat jy diep respek leer vir al die lewende organismes om jou, as jy te midde van hulle lewe en dood staan en daarmee betrokke is. As jy nie die hoender kan slag nie, het jy dan 'n reg om dit te eet? Ek weet nie...
Wag, ek ruik my seekoei boud in die oond, laat ek gou gaan kyk...
No comments:
Post a Comment