parys

Terwyl die Franse platteland verbyvlieg in die treinvensteer wonder ek waarom Parys so magiese aantrekkingskrag vir my bied. Waarom is dit dat ek met die kans om oorsee te gaan nie dink aan ander eksotiese bestemmings nie? Waarom begin alles vir my by Parys? Eintlik weet ek waarom.

Dit gaan vir my ondermeer oor die Franse psige of "countenance". Jy kom dit tee as jy Dumas se "The Three Musketeers" lees. Wat is dit? Hier is 'n paar klassieke aanhalings uit die boek:

“Everyone knows that God protects drunkards and lovers.”

“Time, dear friend, time brings round opportunity; opportunity is the martingale of man. The more we have ventured the more we gain, when we know how to wait.”

“We must never expect discretion in first love: it is accompanied by such excessive joy that unless the joy is allowed to overflow, it will choke you.”

“I do not often laugh, sir, as you may perceive by the air of my countenance; but nevertheless, I retain the privilege of laughing when I please.” 

Wel vir my is die Franse psige duidelik in die vrouens wat glo dat hulle almal supermodelle is en met hulle pouty monde en serpies verbystap, of die man in die tou in die baguette winkel wat jou amper stug "bonjour" groet, die paartjies wat langs die Seine rivier piekniek hou en mekaar nie kan uitlos nie, die mense wat met mekaar sit en lang gesprekke hou in die metro om maar net 'n paar te te noem. Nêrens is dit so duidelik soos in Parys nie. Ons sit onder die Eiffel en hou piekniek, om ons sit paartjies en die taal wat ek hoor is amerikaans, chinees maar altyd ook frans. Mens sou dink hulle is moeg vir die eindelose, stammerende toeriste wat hulle stad oorvat. Hulle laat dit eenvoudig nie toe nie, hulle hou ook piekniek in die parke, stap langs die seine en gaan eet iets in die Montmartre.

Hulle leef nie noodwendig weelderig nie, hulle huisies is klein maar hulle kombuis is die straat kafee of brasserie. Hulle leef wel met styl, nie aangeplakte soort styl nie, dis anderse styl dié. Dit kom van 'n diep ingebore "sense" van hoe dinge behoort te wees en veral hoe dit moet lyk. Selfs nou sien ek buite die trein, terwyl ons Frankryk verlaat, hoe die plattelandse lanskap geskep is met woude wat elke hier en daar die landskap help vorm in plaas van by ons waar die Overberg of Vrystaat amper geen meer woude het om die eentonige landerye bietjie te breek nie.

Ons leef eintlik met te veel en hulle met net genoeg. Ek stap in die latynse kwartier, in die omgewing van die universiteit en kyk op om die bekende woorde: liberté, egalité, fraternité. En ek dink by myself, die Franse nasie is sterk en ek vir een saal aanhou terugkom. Vive la France!